Siedziałam w mojej restauracji, w centrum Warszawy i piłam kawę. Patrzyłam na ulicę zatłoczoną ludźmi.Zaczęłam się zastanawiać jak to się stało, że zainteresowało mnie gotowanie.Nagle wspomnienia zaczęły wracać.Była to 1 klasa liceum,tego dnia nasza klasa miała mieć zastępstwo z wicedyrektorką(najwredniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widziałam) i jak na nieszczęść zaspałam.Biegłam ile sił w nogach, bo wiedziałam, że Jaszczura( tak nazywaliśmy wicedyrektorke) da mi popalić. Już wbiegałam do szkoły i nagle leżałam przed szafkami.Szybko wstałam, uspokoiłam oddech i pewnym krokiem podeszłam do drzwi klasy.Nagle stanęłam jak wryta. W klasie prowadził lekcje mąż Jaszczury(dyrektor)."No to mam przerąbane"-pomyślałam. Weszłam do klasy, na co dyrektor odrazu przybrał złowrogi wyraz twarzy."Panienko, do mnie na lekcje nie przychodzą spóźnialscy, proszę wyjść z klasy,porozmawiam z panienką na korytarzu"-powiedział.Wyszłam razem z nim z klasy i zaczęło się." Za spóźnienie, oraz lekceważenie przedmiotu i nauczyciela będę musiał kazać panience zostawać po lekcjach prze miesiąc i sprzątać po dodadkowych zajęciach z gotowania." "Ale panie dyrektorze..."- zaczęłam, ale natychmiast mi przerwał."Rzadnych ale, a teraz proszę panienko wracamy na lekcje" " Sam jesteś panienką"- mamrotałam pod nosem.I tak oto kończy się moja historia. Było to szczęście w nieszczęściu, bo dzięki tej karze zaczęłam interesować się gotowaniem i jestem teraz właścicielką 5 gwiazdkowej restauracji.

Siedziałam w mojej restauracji, w centrum Warszawy i piłam kawę. Patrzyłam na ulicę zatłoczoną ludźmi.Zaczęłam się zastanawiać jak to się stało, że zainteresowało mnie gotowanie.Nagle wspomnienia zaczęły wracać.Była to 1 klasa liceum,tego dnia nasza klasa miała mieć zastępstwo z wicedyrektorką(najwredniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widziałam) i jak na nieszczęść...

Siedziałam w mojej restauracji, w centrum Warszawy i piłam kawę. Patrzyłam na ulicę zatłoczoną ludźmi.Zaczęłam się zastanawiać jak to się stało, że zainteresowało mnie gotowanie.Nagle wspomnienia zaczęły wracać.Była to 1 klasa liceum,tego dnia nasza klasa miała mieć zastępstwo z wicedyrektorką(najwredniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widziałam) i jak na nieszczęść zaspałam.Biegłam ile sił w nogach, bo wiedziałam, że Jaszczura( tak nazywaliśmy wicedyrektorke) da mi popalić. Już wbiegałam do szkoły i nagle leżałam przed szafkami.Szybko wstałam, uspokoiłam oddech i pewnym krokiem podeszłam do drzwi klasy.Nagle stanęłam jak wryta. W klasie prowadził lekcje mąż Jaszczury(dyrektor)."No to mam przerąbane"-pomyślałam. Weszłam do klasy, na co dyrektor odrazu przybrał złowrogi wyraz twarzy."Panienko, do mnie na lekcje nie przychodzą spóźnialscy, proszę wyjść z klasy,porozmawiam z panienką na korytarzu"-powiedział.Wyszłam razem z nim z klasy i zaczęło się." Za spóźnienie, oraz lekceważenie przedmiotu i nauczyciela będę musiał kazać panience zostawać po lekcjach prze miesiąc i sprzątać po dodadkowych zajęciach z gotowania." "Ale panie dyrektorze..."- zaczęłam, ale natychmiast mi przerwał."Rzadnych ale, a teraz proszę panienko wracamy na lekcje" " Sam jesteś panienką"- mamrotałam pod nosem.I tak oto kończy się moja historia. Było to szczęście w nieszczęściu, bo dzięki tej karze zaczęłam interesować się gotowaniem i jestem teraz właścicielką 5 gwiazdkowej restauracji.

Siedziałam w mojej restauracji, w centrum Warszawy i piłam kawę. Patrzyłam na ulicę zatłoczoną ludźmi.Zaczęłam się zastanawiać jak to się stało, że zainteresowało mnie gotowanie.Nagle wspomnienia zaczęły wracać.Była to 1 klasa liceum,tego dnia nasza klasa miała mieć zastępstwo z wicedyrektorką(najwredniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widziałam) i jak na nieszczęść...

W roku 2033 ŁowcaKsiążek.Her zamieściła na swoim blogu wpis następującej treści:
Byłam dziś w księgarni. Przeglądałam akurat książkę „XXX”, którą chciałam przeczytać już od jakiegoś czasu. Podeszła do mnie jakaś kobieta i powiedziała śmiertelnie poważnie: „Na twoim miejscu nie czytałabym tej ramoty”. Wydała mi się jakaś znajoma, ale odeszła
i nie zdążyłam się jej przyjrzeć. Kupiłam tę książkę.
W domu zaczęłam czytać i nie zgadniecie, czyje zdjęcie zobaczyłam po wewnętrznej stronie okładki.
Brawo, zgadliście.

W roku 2033 ŁowcaKsiążek.Her zamieściła na swoim blogu wpis następującej treści:
Byłam dziś w księgarni. Przeglądałam akurat książkę „XXX”, którą chciałam przeczytać już od jakiegoś czasu. Podeszła do mnie jakaś kobieta i powiedziała śmiertelnie poważnie: „Na twoim miejscu nie czytałabym tej ramoty”. Wydała mi się jakaś znajoma, ale odeszła
i nie zdążyłam się jej...

Wypowiedź w książce (o mnie) nauczycielki ze szkoły podstawowej:

Pamiętam jak w drugiej klasie kazałam jej przepisać kilka stron zeszytu. Miała straszny charakter pisma. Ciężko było się po niej doczytać. Moja uwaga zaskoczyła ją. Zrobiła zdziwioną minię i powiedziała: ,,Lekarze piszą jak kura pazurem a mimo to są wykształceni i dużo zarabiają." No i faktycznie jej charakter pisma nie zmienił się za to (jak widać) jest światowej sławy chirurgiem.

Wypowiedź w książce (o mnie) nauczycielki ze szkoły podstawowej:

Pamiętam jak w drugiej klasie kazałam jej przepisać kilka stron zeszytu. Miała straszny charakter pisma. Ciężko było się po niej doczytać. Moja uwaga zaskoczyła ją. Zrobiła zdziwioną minię i powiedziała: ,,Lekarze piszą jak kura pazurem a mimo to są wykształceni i dużo zarabiają." No i faktycznie jej...

Major Klakier, obecny dowódca GROM-u i bodaj najbardziej znany polski specjalista od survivalu, już za czasów młodości przejawiał cechy predestynujące go do piastowania tej funkcji i sławy, jaką uzyskał na świecie.
W wieku około 11 lat (dokładne dane są owiane tajemnicą) wespół z małym oddziałem podobnych sobie młodzieńców, wykonał brawurowy rajd na teren nieprzyjaciela. Ich celem było zakradnięcie się w okolice ogniska, gdzie skupili się członkowie obcej im grupy i obrzucenie ich kasztanami.
Część pierwsza planu została wykonana perfekcyjnie, drugą zaś, niestety, przyszły GROM- owiec okupił własną krwią.
Po zbombardowaniu wrażego przyczółka oddział majora Klakiera biegiem wycofał się na z góry upatrzone pozycje, przecinając ogródki działkowe i część osiedla znanego jako Koszary.
Na nieszczęście podczas pokonywania jednego z ogrodzeń nasz bohater rozdarł sobie kolano w dwóch miejscach o zaostrzony element. Pod wpływem adrenaliny nie zwrócił na to uwagi, choć rana była poważna. Zgubił pościg i wraz z oddziałem dotarł do punktu zbornego.
Gdy opadły emocje, Klakier zabrał się do ukrywania ran odniesionych w boju, gdyż niespieszno mu było do szwów (choć rozcięcia wprost o to wołały) – a tego nie dałoby się uniknąć, gdyby sprawę przejrzała Matka – jego bezpośrednia przełożona.
Zaciskając zęby robił prowizoryczne opatrunki, aż rany się zasklepiły, pozostawiając na majorowej nodze męskie blizny. To nauczyło dzielnego wojaka, że nie ma sytuacji bez wyjścia.

Major Klakier, obecny dowódca GROM-u i bodaj najbardziej znany polski specjalista od survivalu, już za czasów młodości przejawiał cechy predestynujące go do piastowania tej funkcji i sławy, jaką uzyskał na świecie.
W wieku około 11 lat (dokładne dane są owiane tajemnicą) wespół z małym oddziałem podobnych sobie młodzieńców, wykonał brawurowy rajd na teren nieprzyjaciela....

„Wiesz, pamiętam Kasię ze studiów. Wtedy twierdziła, że brak jej przebojowości i odwagi, zresztą, w Warszawie już jest wszystko. A i kapitału nie ma, przecież kredyt to pętla na szyję. I przenieśli się na wieś, do domu kupionego tak na chybił- trafił i gdzieś pośród tych lasów i pól odnalazła wewnętrzny spokój. Ale dostrzegła też braki i potrzeby dzieciaków, rodziców i nauczycieli. Miała poczucie, że sama choćby się roztroiła to nie da rady ogarnąć wszystkiego sama i tak powstał pomysł na Fundację MKM.

Zabawne, bo wciąż pełna obaw i niewielkiej chyba wiary w swoje zdolności przywódcze i organizatorskie rozkręciła to w ciągu kilku lat. Dziś funkcjonuje założony przez nią punkt terapeutyczny, przedszkole i kursy, które pomagają dzieciakom ze wsi i małych miejscowości. Dzieci z autyzmem i innymi zaburzeniami przestały być uznawane za „wsiowych głupków”. Wiesz, przyczyniła się do zmiany świadomości na temat niepełnosprawności wśród ludzi, którzy wciąż wierzą w czerwoną wstażkę od uroku.

A wiesz, przypomniało mi się, że kiedyś powiedziała, że jej ulubiona reklama miała hasło: Impossible is nothing… "

„Wiesz, pamiętam Kasię ze studiów. Wtedy twierdziła, że brak jej przebojowości i odwagi, zresztą, w Warszawie już jest wszystko. A i kapitału nie ma, przecież kredyt to pętla na szyję. I przenieśli się na wieś, do domu kupionego tak na chybił- trafił i gdzieś pośród tych lasów i pól odnalazła wewnętrzny spokój. Ale dostrzegła też braki i potrzeby dzieciaków, rodziców i...

Z czego chciałabym być zapamiętana? Z tego, że zawsze żyłam dla ludzi; nigdy niczego nie oczekiwałam, a dawałam z siebie dużo ciepła i jak tylko mogłam pomagałam na wszelkie sposoby. Bo właśnie o to chodzi w życiu: by nie żyć tylko dla siebie...

Z czego chciałabym być zapamiętana? Z tego, że zawsze żyłam dla ludzi; nigdy niczego nie oczekiwałam, a dawałam z siebie dużo ciepła i jak tylko mogłam pomagałam na wszelkie sposoby. Bo właśnie o to chodzi w życiu: by nie żyć tylko dla siebie...

Z wakacji nad Bałtykiem Marek przywiózł ciupagę z napisem „Mielno”. Zapytałem go, czy nie było innych pamiątek, które miały by coś więcej wspólnego z morzem, wtedy odpowiedział:
-„Owszem, były tez inne nadmorskie pamiątki, ostatecznie jednak stwierdziłem, że oscypek w drodze powrotnej może mi się zaśmierdzieć.”

Z wakacji nad Bałtykiem Marek przywiózł ciupagę z napisem „Mielno”. Zapytałem go, czy nie było innych pamiątek, które miały by coś więcej wspólnego z morzem, wtedy odpowiedział:
-„Owszem, były tez inne nadmorskie pamiątki, ostatecznie jednak stwierdziłem, że oscypek w drodze powrotnej może mi się zaśmierdzieć.”

I wtedy Lech mi powiedział: Bartek, Ty weź napisz jakąś książkę.

I wtedy Lech mi powiedział: Bartek, Ty weź napisz jakąś książkę.

Bez_szału uwielbiała te chwile gdy mogła w swym pokoju ćwiczyć grę na harmonijce wyobrażając sobie, że jest bliźniaczą siostrą Włóczykija z którym poprzez piękne dźwięki melodii mogła połączyć się telepatycznie.
Myślała, że sąsiedzi będą wzruszać się przy tych muzycznych wibracjach podziwiając zarazem jak wielki ma talent.
Nie pomyliła się gdyż najbliżsi z otoczenia pamiętają i znają ją do tej pory, uważając że nikt inny nie grał im bardziej na nerwach niż ona...

Bez_szału uwielbiała te chwile gdy mogła w swym pokoju ćwiczyć grę na harmonijce wyobrażając sobie, że jest bliźniaczą siostrą Włóczykija z którym poprzez piękne dźwięki melodii mogła połączyć się telepatycznie.
Myślała, że sąsiedzi będą wzruszać się przy tych muzycznych wibracjach podziwiając zarazem jak wielki ma talent.
Nie pomyliła się gdyż najbliżsi z otoczenia...